​

Dzieci Pahiatua

W roku 1944. Rząd Nowej Zelandii przyjął grupę 733 dzieci polskich, osieroconych przez zesłańców syberyjskich z terenów dawnej Polski, obecnie USSR. Dzieci te przybyły do tego obcego i nieznanego kraju okrętem wojennym i zostały umieszczone w specjalnie zbudowanym obozie, w małej wiosce zwanej Pahiatua.

 

Od tego czasu są one powszechnie znane jako dzieci Pahiatua. Po wojnie część z nich wróciła do Polski, aby dołączyć do swoich odległych rodzin. Jednak większości dzieci pozostało bez żadnych krewnych. One zostały adoptowane przez rodziny nowozelandzkie i pozostała tu do końca życia. Oprócz tej grupy emigrantów z tamtego okresu znalazło się wielu polskich weteranów wojennych, którzy z różnych przyczyn nie mogli po wojnie wrócić do Polski i pozostali za granicą. To byli emigranci, którzy utworzyli pierwsze społeczności polonijne wokół Nowej Zelandii, pionierzy małej Polski na tym końcu świata. Budowali domy polonijne, przyczyniali się do zakładania polskich parafii itp. Ich potomkowie, którzy często mieli mniejszą znajomością języka polskiego, również angażowali się w kultywowanie polskiej tradycji i kultury.

​

Tak zwana Emigracja Solidarności

W latach 80tych  wydarzenia sierpniowe spowodowały duży ruch polskiej emigracji do wielu krajów zachodnich w Europie i poza nią, w tym do Nowej Zelandii. Rozpoczęli życie na wygnaniu w obozach dla uchodźców w Europie Zachodniej. Będąc przeważnie w wieku produkcyjnym, wykształconym, mającym ugruntowane życie rodzinne, decydowali się, często z dnia na dzień, na emigrację ze względu na niestabilną sytuację. Emigracja ta miała w wielu przypadkach nieznany charakter.

 

Ta fala polskich emigrantów do Nowej Zelandii założyła polskie szkoły dla swoich dzieci, polskie zespoły folklorystyczne i kultywować polskie tradycje.

​
 

Nowa Emigracia

Napływ polskich emigrantów do Nowej Zelandii w ostatnich dwóch dekadach można nazwać emigracją swobodną. Są to zazwyczaj dobrze wykształceni młodzi ludzie, dobrze władający językiem angielskim, dla których emigracja do Nowej Zelandii jest świadomym wyborem; którzy wjechali do kraju na podstawie wizy pracowniczej lub legalnego prawa pobytu w oparciu o jedną z obowiązujących kategorii imigracyjnych lub zdecydowali się przenieść do Nowej Zelandii z innego (innego niż Polska) kraju zamieszkania.

 

Ci Polacy szybko zaaklimatyzowali się w nowym środowisku, wnosząc (na bazie chęci) wiele pozytywnych wartości do tutejszej Polonii. Polaka, czy też osobę o polsko brzmiącym nazwisku można spotkać niemal w każdym zakątku Nowej Zelandii. Są rozsiane po obu wyspach, południowej i północnej, z większą liczbą w Auckland, Wellington (stolica), Christchurch i Dunedin. Są to główne ośrodki, które mają ugruntowane Polskie Stowarzyszenia i Towarzystwa, kultywują polską historię, kulturę i tradycje, przyciągające rodaków, którzy znaleźli się w NZ w różnych sytuacjach, z różnymi motywacjami, w różny sposób, z wyborów własnych lub przywiezionych na nich różne okoliczności życiowe.

​

​

Kiedy Polski Nidgzie Nie Było...

W roku 2018 było 100 lat od 1918 kiedy Polska odzyskała niepodległości.

Istnieje pamiątkowy spacer po cmentarzu Linwood na który możesz pójść.

 

Wystarczy wydrukować plik pdf (najlepiej wydrukować na A3, dwustronnie) i złożyć w kieszonkową mapę A6. Więcej informacji o tych i innych polskich osadnikach można znaleźć w źródłach wymienionych na mapie.